به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

گم شدن کودک و کودکی مهمترین مشکل دنیای مجازی است

تاریخ انتشار: ۱۷ مهر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۱۵۷۸۲۶

هومن اهرامی در نشست «زندگی در دنیای متاورس (فرصت‌ها و تهدیدها)» گفت: سال‌هاست که دنیای سرمایه‌داری متوجه شده که دیگر با روش‌های سنتی نمی‌تواند به باز تولید ثروت بپردازد و نیازمند جهشی برای این منظور بود. متاورس دورنمای روشنی برای نظام سرمایه‌داری ایجاد کرد تا از هیچ بتواند به پول برسد. ما باید با تجهیز به سلاح‌های فرهنگی و تربیتی با این فناوری روبرو شویم به‌ویژه که پیوسته فناوری در حال پیشرفت است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این دکترای مدیریت فناوری اطلاعات که به مناسبت «هفته ملی کودک» در سالن کنفرانس مرکز آفرینش‌های فرهنگی هنری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان سخن می‌گفت؛ تاکید کرد: فناوری این کار در اختیار شرکت‌های بزرگ جهانی است و ما فقط باید به آگاهی‌های خود تکیه کنیم. ما نمی‌دانیم جهانی که بناست ترسیم شود، چگونه جهانی است تا بتوانیم در این زمینه پیش‌دستی کنیم. ما تا حدودی می‌توانیم در کنار فرزندانمان در این فضا حضور داشته باشیم، هر چیزی ممکن است اتفاق بیفتد؛ بنابراین افزایش سطح آگاهی حائز اهمیت است.

این عضو سابق کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان تصریح کرد: این فضا، در دست ما نیست. تمام شرکت‌های بزرگ دنیا به سمت تولید متاورس پیشرفته‌اند. این خیلی سخت است؛ چون بر خلاف اینستاگرام که خود مشکلاتی را، به همراه داشته و دارد؛ فضای متاورس کاملاً تجربه‌پذیر و قابلیت انتقال حسی را هم دارد و این مشکلات را دو برابر می‌کند.

وی آموزش، اجتماعی‌سازی، درمان، بازی و سرگرمی و فرصت‌های اقتصادی را از جنبه‌های مثبت فضای متاورس توصیف کرد و گفت: متاورس می‌تواند فرصتی را، برای بچه‌ها ایجاد کند تا در کلاس‌های مجازی، مشابه کلاس‌های واقعی، در کنار همکلاسی‌هایشان آموزش ببینند. ظاهراً کشور امارات، هزار مدرسه خود را به این فناوری مجهز کرده است؛ اما، واقعیت این است که این همه درگیر کردن بچه‌ها با ابزار‌های فناوری چه ضرورتی دارد؟

مدیرکل مرکز توسعه رصد و پایش فضای مجازی کشور تاکید کرد: بنابر پژوهشی که در کشور مالزی در مورد مدارس هوشمند انجام شده، پروژه برنامه آموزشی کشور مالزی در مورد مدارس هوشمند شکست خورده است. در گذشته برای آموزش، کتاب‌های مختلفی وجود داشت و دانش‌آموزان برای «دانستن» تلاش می‌کردند؛ من به عنوان کارشناس این حوزه این موضوع را توصیه نمی‌کنم، چون به لحاظ امنیت و فناوری، وابستگی انسان به فناوری خطرناک است.

مدیرکل مرکز توسعه رصد و پایش فضای مجازی کشور تاکید کرد: فرصت اقتصادی یکی دیگر از مزیت‌های حضور در محیط متاورس است. خرید و فروش زمین در متاورس یکی از کاربرد‌های رایج این محیط است. بچه‌ها می‌توانند با پرداخت رمز ارزهایی، نسبت به خرید ساخت زمین و امکان در فضای مجازی مشارکت داشته باشند. این موضوع به ظاهر به نظرم خنده‌دار است، اما از لحاظ مالی حجمی را، در دنیا به خود اختصاص داده است.

این نویسنده و محقق در زمینه آسیب‌های محیط متاورس به آسیب‌های روانی، محتوای خشونت‌آمیز و آسیب‌رسان اطلاعات غلط و نیز مخاطرات تبلیغ محتوای جنسی اشاره کرد و گفت: گم شدن کودک و کودکی مهمترین مشکل دنیای مجازی است. بچه‌ها نمی‌توانند در این محیط بچگی کنند. چون ابزار‌هایی در آنجا طراحی شده که بچه‌ها را به شدت وابسته کرده و این موضوع امکان رشد مناسب را، از بچه سلب می‌کند. کتاب «قلاب؛ چگونه محصولی بسازیم که مخاطب را شبانه‌روز درگیر کند» نشانگر این موضوع است؛ کتابی که بعد از رسوایی اخیر فیس‌بوک منتشر شد.

این کارشناس فضای مجازی با بیان اینکه تمام مشکلاتی که در حال حاضر با وجود اینترنت دنیای کودکان ما را تهدید می‌کند؛ با رونق گرفتن فضای متاورس صد برابر می‌شود؛ تاکید کرد: محتوای خشونت‌آمیز از دیگر مشکلاتی است که در آینده با حضور در فضای متاورس تشدید می‌شود. چون بچه‌ها بدون هیچ کنترلی در جریان صحنه‌های خشونت‌آمیز قرار خواهند گرفت. شکایت از کمپانی روبیکس بر همین مبنا شکل گرفته است.

وی تصریح کرد: اطلاعات غلط و دیپ‌فیک‌ها از دیگر مشکلاتی است که به واسطه حضور در محیط‌های مجازی همچون متاورس در حال شکل‌گیری است. اطلاعات زیادی به بچه‌ها داده می‌شود و، چون نویسنده آن‌ها مشخص نیست و اعتبار آن‌ها سنجیده نمی‌شود، یونیسف در این زمینه درصدد است تا اطلاعاتی را برای حفاظت از بچه‌ها به آن‌ها منتقل کند.

مدیرکل مرکز توسعه رصد و پایش فضای مجازی کشور تاکید کرد: در حوزه متاورس هیچ حریم خصوصی مطرح نیست. همین الان پلیس فتا با پرونده‌های زیادی در زمینه سوءاستفاده از بچه‌ها در اینترنت مواجه است؛ قطعاً با رونق متاورس این مشکلات بیشتر و پیچیده‌تر خواهد شد. مضاف بر اینکه در متاورس به راحتی و با کیفیتی که قابل وصف نیست می‌توان به محتوا‌های غیراخلاقی دست یافت. 

باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری ساير حوزه ها

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: فضای مجازی کودکان متاورس فضای متاورس فضای مجازی بچه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۱۵۷۸۲۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

برنامه کودکی نداریم که درباره «جیغ و دست و هورایش» صحبت کنیم

بازنگری در فرمول «جیغ و دست و هورا» در ساخت برنامه‌های تلویزیون به عبارتی تبدیل شد که همه درباره‌اش صحبت می‌کنند. مجری قدیمی که اعتقاد دارد از آن برنامه‌های جذاب و کودکانه خبری نیست که بیاییم درباره اینکه جیغ و دست و هورا باشد یا نباشد صحبت کنیم. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز بحث‌های متفاوتی درباره فقدانِ محتوا برای خردسالان، کودکان و نوجوانان در تلویزیون می‌شود، برنامه‌هایی که خلاقیت و نوآوری ندارند و فقط برخی از کاراکترهای کودکانه به فرمول جیغ و دست و هورا روی می‌آورند. در گذشته‌ای نه چندان دور درباره این نکته صحبت شده بود اما انتقاد هنرمند پیشکسوت کودک در جریان جشنواره عروسکی تلویزیون (عروسک‌خونه) دوباره انتقادات را به این سمت آورد. 

روز گذشته با یکی از پزشکان حوزه کودک در خصوص دعوت کودکان به جیغ و دست و هورا صحبت کردیم که او هم اعتقاد داشت ایجاد نشاط درونی باید در دستور کار تلویزیونی‌ها قرار بگیرد نه یک تخلیه انرژی آنی و لحظه‌ای؛ که البته این اتفاق هم در نوعِ‌خودش لازم است اما کامل و جامع نیست. 

الهه رضایی مجری و برنامه‌ساز قدیمیِ تلویزیون است که شاید بهترین سال‌های کودکانه شبکه یک با اجرای او در خاطره‌ها مانده باشد؛ او در جریان گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم  بارها به جمله‌ای اشاره کرد که انتقاد بسیاری از کاربلدها و قدیمی‌های عرصه کودک است؛ متأسفانه کودک و نوجوان در کشور ما به فراموشی سپرده شده و دغدغه نیستند. چرا که به تعبیرِ رضایی، ما استعدادها و تهیه‌کنندگان قدرتمندی در حوزه کودک داریم که بخشی از آن‌ها کنار گذاشته شدند و یا به ورطه فراموشی سپرده شدند. 

او در این گفت‌وگو، دست و جیغ و هورا را آفتِ برنامه‌سازی کودک عنوان کرد و گفت: امروز برنامه‌هایی ساخته می‌شود که آهنگی می‌زنند و مجری فریاد می‌زند دست و جیغ و هورا! یا بچه‌هایشان را می‌آورند تا دیده شوند، این برنامه‌سازی نیست! 

جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی خوب است نه برنامه‌سازی تلویزیون!

این مجری قدیمی تلویزیون به خبرنگار تسنیم گفت: جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی لازم است خصوصاً برای خردسالان و مدتی به یک روشی تبدیل شد که یکی از مدارس تهران این کار را شروع کرد. صبح برای اینکه انرژی بچه‌ها را افزایش بدهد این کار را می‌کردند و روش خوبی است. اما نه به عنوان برنامه‌سازی‌های تلویزیون! البته که این روزها برنامه کودکی نداریم که بخواهیم درباره جیغ و دست و هورایش با هم بحث کنیم. ناگفته نماند که دوره‌ای همه برنامه‌های کودک تلویزیون همین کار را می‌کردند تا به گونه‌ای حواسِ کودکان را پرت کنند چون خلاقیت و نوآوری نداشتند که به رخ بکشند. 

نمی‌گویم این کار ممنوع است!

وی افزود: باز هم درباره «جیغ و دست و هورا» این نکته را باید یادآور شوم که من نگفتم و نمی‌گویم این کار ممنوع است و به طورکل نباشد. اما به اندازه کافی بایستی این اتفاق بیفتد که در آن صورت اشکالی ندارد. منتها اگر بیش از اندازه در هر کاری باشد یا در مراسم و برنامه تلویزیون، به کودکان هیچ کمکی نمی‌کند و اتفاقاً گاهی اوقات «آزاردهنده» هم خواهد بود. در هر چیزی افراط و تفریط دردسرساز است. نه خیلی همه‌چیز آرامِ آرام و نه شلوغِ شلوغ که بقیه را اذیت کند. ممکن است بچه‌ها در برهه‌ای هم لذت ببرند اما کار اصولی نیست و به اندازه و گهگاهی هم اتفاق بیفتد ایرادی ندارد. 

شکل‌گیری نشاط کودکان با جیغ و دست و هورا یا اتفاقی درونی؟!

اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود

رضایی در ادامه اضافه کرد:‌ کودکان از صفر تا 6 سالگی بهترین مقطع یادگیری‌شان است. سن تربیت‌پذیری، آینده‌سازی و استعدادیابی در این زمان اتفاق می‌افتد. باید از طریق برنامه‌سازی به‌طور غیرمستقیم و مستقیم و با بازی‌های درست و کاربردی،‌ مهارت‌افزایی را رونق دهیم، اما همواره مجری فریاد می‌زند جیغ و هورای بلند و این روزها هم لباس‌های رنگارنگ بپوشند. این نوع اتفاقات نمی‌تواند برای کودک، فرهنگ‌سازی کند یا تأثیرگذار باشد. بچه‌ها نمی‌توانند الان در این شرایطی که برایشان فراهم شده انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر مسابقاتی برای بچه‌ها بگذارند که این بچه‌ها بتوانند انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر خلاقیت‌هایی را برای بچه‌ها ایجاد کنند. برنامه‌هایی که بتواند از خلاقیت‌های بچه‌ها استفاده کند، بسازند. همان‌طور که در گذشته هم این نوع برنامه‌ می‌ساختند؛ اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود. باید این شلوغ بازی‌ها را کم کنند. اصلاً چه دلیلی دارد برنامه‌های تلویزیون که دست می‌زنند، جیغ و هورا بکشند.

وی خاطرنشان کرد: جیغ زدن برای تخلیه انرژی است اما نه در استودیو و برنامه‌ای که قرار است حرف‌های مهمی را در قالب مفاهیم کودکانه بزند. چون دستشان خالی از مفهوم و ارزش است به سمت چنین حرکت‌هایی می‌روند تا خلأهای ذاتی برنامه‌سازی را پُر کنند.کاری ندارند غیر از اینکه چند دقیقه‌ای با این دست و جیغ و هورا بگذرانند. اما اگر برنامه، مسابقه و خلاقیت و بینشی داشته باشد آن وقت می‌بینید که حواسِ کودک را پرتِ این نوع حرکت‌ها نمی‌کنند و فرصت کمتری را برای این همه سر و صدا اختصاص می‌دهند.

چرا ترجمه‌ها در حوزه کودک و نوجوان بر تألیف پیشی گرفت؟

کودک در تلویزیون و رسانه برای کسی مهم نیست

رضایی با اشاره به اینکه هنوز هم این نکته را تکرار می‌کنم کودک در تلویزیون و مجموعه رسانه برای کسی مهم نیست، افزود: بچه‌ها برایشان ارزش ندارند؛ اگر ارزشمند باشند باید سعی کنند روشی را انتخاب کنند که در راستای نیاز و علایق‌ کودکان قدم بردارند. آنچه که به نظر می‌آید با سبک زندگی خانواده‌های ایرانی‌ها تطبیق داشته باشد. البته برای تلاشگران شبکه کودک احترام زیادی قائلم اما احساس می‌کنم برخی از مسئولان خصوصاً در شبکه کودک، اطلاعات کودک، روانشناسی کودک و نیازسنجی‌های کودک را نمی‌شناسند، شاید نمی‌دانند بایدها و نبایدهایشان چیست که یاد بگیرند. چون ما معضلات بزرگی در جامعه‌مان داریم و فضا را جدّی نگیریم، فرهنگ‌مان از دست می‌رود. وقتی درباره خطر اعتیاد، کودکان کار و خیلی از معضلات دیگر هم صحبت می‌کنیم برخی‌ها می‌خندند و جدّی نمی‌گیرند. این فضاها واقعاً نیازمند کار جامعه‌شناسی دقیق و ساماندهی قدرتمند دارد. باید NGOهایی راه‌اندازی شوند و با دانش و کارآمد کار کنند.

تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده؟

وی در پاسخ به این سؤال که تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده و باید چه کار کند، خاطرنشان کرد: کسانی که آن موقع در گروه‌های کودک کار می‌کردند افراد متخصصی در زمینه ساخت برنامه برای کودکان، خردسالان و نوجوانان به کار می‌گرفتند. این‌ها کسانی بودند که تحصیلات‌ و تجربیات لازم در این زمینه داشتند. عشق و علاقه‌شان به بچه‌ها واقعی بود. لذا سعی می‌کردند اطلاعات راجع به برنامه‌سازی را از همه‌جا بدست بیاورند و خودشان را با خواسته‌های کودک تطبیق بدهند. متأسفانه تا آنجا که من اطلاع دارم امروز کمتر از آن اتاق فکرها و افراد متخصص در زمینه کودک فعال هستند؛ بعضاً علاقه‌مندند برنامه‌های کودک بسازند اما نه آن‌طور که باید و شاید. برنامه‌های شبکه کودک را دیدم تعداد زیادی کارتون‌های قدیمی‌اند که هنوز دوست‌داشتنی‌اند و کمتر به کار جدیدِ دلچسبی رسیده‌ام. شاید بعضاً برنامه‌هایی خوب باشد اما در حدی که بتواند علاقه‌مندان زیادی را جذب کند، نیست. دلیلش هم این است از افراد متخصص در حوزه شناختی کودک، خردسال و نوجوان استفاده نمی‌شود.

این مجری قدیمی تلویزیون با اشاره به اینکه باید همه دلسوزان کودکان برنامه‌سازی کنند، تأکید کرد: به گمان من باید تمام کسانی که دلسوزِ کودکان‌اند، برنامه‌سازی کنند. کسانی که دغدغه تربیت کودکان را دارند و به آینده بچه‌ها می‌اندیشند. آموزش‌هایی که برای بچه‌ها می‌گذارند، باید آموزش‌هایی باشد برای آینده‌شان هم مفید باشد. اگر این آموزش‌ها به شکلی طراحی شود که با روحیات بچه‌ها سازگار باشد حتماً جواب مثبتی می‌گیرد. بچه‌ها در هر گروه سنی علایقی دارند، اگر تلویزیون بتواند مجموعه‌ای از برنامه‌هایی که سرگرم‌کننده‌اند، آموزش‌های خیلی ملایم، مثبت و دوست‌داشتنی برای کودکان طراحی کرده‌اند، ارائه دهند مخاطب، مدیومی غیر از تلویزیون انتخاب نمی‌کند.

بررسی مختصات سینمای کودک و نوجوان در گفت‌وگو با مدیر شبکه کودک لبنان

می‌خواهند کاری کنند اما عملی نمی‌بینیم

رضایی در خصوص همکاری با تلویزیون گفت: ادعا می‌کنند می‌خواهیم کار کنیم و عملاً دوستان و همکارانی که می‌خواهند کاری ارائه بدهند به درِ بسته می‌خورند. من خودم یکی دو مورد با دوستان و همکاران رفته‌ایم و گفته‌ایم؛ یا ما را به اسپانسر ارجاع می‌دهند و یا می‌گویند بودجه نداریم و یا کار را به زمان دیگری موکول می‌کنند. به امید روزی که مسئولین فقط ادعا نکنند و برنامه‌های کودک برایشان مهم باشد. اما تلویزیون برای اینکه بتواند کارهای بهتری در حوزه کودک ارائه بدهد به نظر می‌آید سیاستگذاری‌ها و اهدافش را در این زمینه باید بازنگری کند. همچنین تلویزیون می‌تواند از افراد کاربلد و تهیه‌کنندگان قدیمی که دور مانده و خانه‌نشین و بیکار مانده‌اند، استفاده کند. هنوز بازنشسته نشده‌اند و از نظرات‌شان استفاده نشده است. در کارنامه‌شان کارهای ماندگار و درخشانی وجود دارد. متأسفم از اینکه برنامه‌های تلویزیون محتوای کافی ندارند، متأسفانه فقط حرف زده می‌شود و عملی نمی‌بینیم.

انتهای پیام/